7.A course in miracles/Kurs cudów

I don’t like Poland that has made my “mirror of impressions about yourself” (as don Juan called it). The false image has lost his power abroad. The English had no idea that Danusia is religious, obedient, and I could have been different. The positive view collapsed quickly. After my father died, my mother triumphantly handed closed in a frame of sin, dark picture of guilt… The dislike for the past make me want to throw things. 

 

The old barn (a memento of grandfather Józef) was filled with garbage bags. I found some stuff to burn, and made a fire. The chairs, clothes, a whole pile of books and newspapers quickly turned to ash, but little that helped. I could still see the past! In Buddhism, the reincarnation process of being reborn is associated with suffering… We pay for past sins, in short. According to the scientists, we live about 100 milliseconds far behind times.

We are born and reborn because we feel guilty. Our “simulation” keeps the past still present on the principle: “We've as much evil inside, as people see in us.” Each time, our neighbours have the power to remind us of our sins. In any case, my trash went to to Depułtycze Królewskie. Maybe my subconscious will accept this as a symbol, and avoid new parents… Never give up on a miracle.

Nie lubię Polski. Ukształtowała to, co Don Juan nazwał zwierciadłem wyobrażeń o sobie. Fałszywy wizerunek stracił moc za granicą: Anglicy nie mieli pojęcia, że Danusia jest religijna, posłuszna i mogłam być inna. Pozytywny obraz runął jednak szybko. Po śmierci ojca matka triumfalnie wręczyła mi oprawiony w ramę grzechu, ciemny portret winy. Niechęć do przeszłości sprawia, że lubię wyrzucać rzeczy.

Stara obora (pamiątka po dziadku Józefie) była pełna śmieci. Znalazłam rzeczy do spalenia i roznieciłam ognisko. Fotele, ubrania, stos gazet i książek zmieniły się w popiół, niewiele to jednak pomogło. Nadal widziałam przeszłość! Reinkarnacja – proces rodzenia się na nowo w buddyzmie wiąże się z cierpieniem. Krótko mówiąc, płacimy za dawne grzechy. Zdaniem naukowców, „żyjemy” z opóźnieniem około 100 milisekund.

Rodzimy się na nowo, bo czujemy winni. Nasza „symulacja” czyni przeszłość obecną, na zasadzie „tyle w tobie zła ile widzą inni.” Za każdym razem, nasz bliźni przypomni o grzechach. W każdym razie wywiozłam śmieci do Depułtycz Królewskich. Moja podświadomość przyjmie to jako symbol I uniknie nowych rodziców, być może. W cuda trzeba wierzyć...