19.A course in miracles/Kurs cudów

 

„You’re heartless Danusia!” – She said. “You left your kids. My son is nineteen, and I’m still cooking for him.” “You’re right!” – I told her. “I’m selfish. I don’t have love, all I’ve been doing is thinking about myself.” Despite everything, egoism is fictitious state. The images from electrical energy signals that you see don’t separate from the others. There is only one ego. Arthur’s face, the lady from the library’s sad eyes reflect my own emptiness.

“When we are dreaming we seem to be just one among many people in the dream world” Ramana Maharshi  thaught. We assume that each other person is ego just like us and perceiving the world just as we are. Later we understand that people in our dream were just our own mental projections. Likewise in our present state: it is only in our view that they seem to be perceiving the world just as we are.”

We see “someone else” because that’s what we want. We need separation: our worls is based on single pieces. Our specialness on the foreground, the rest is making the picture, like the background on the stage. We are moving among soul mates, waitres, candy bars and holidays… We’re really busy – and empty. “If I lack love, I’m nothing” – Jesus said. I’m not going back to my family: I don’t want to share my emptiness. But I believe in miracles.

„Ty Danusia jesteś bez serca, zostawiłaś dzieci!” – oświadczyła znajoma. – „Syn ma dziewiętnaście lat i nadal mu gotuję.” „Masz rację!” – rzekłam. – „Jestem egoistą. Nie mam miłości, zawsze myślałam o sobie.” Pomimo wszystko, egoizm jest stanem fikcyjnym. Obrazy z impulsów elektrycznych, które widzisz, nie oddzielają od bliźnich. Istnieje jedno ego: twarz Artura, smutny wzrok pani z biblioteki odbija moją pustkę.

„Jesteśmy przekonani o obecności wielu osób w rojeniach” – nauczał Ramana Maharshi. „Zakładamy, że każdy posiada ego i ogląda świat na nasz sposób. Po przebudzeniu dociera do nas, że oglądamy własne projekcje umysłowe we śnie. W normalnym stanie świadomości jest podobnie: oglądamy nasze projekcje myśląc, że inni postrzegają świat tak samo.”

Widzimy „kogoś innego” bo chcemy, żeby tak było. Separacja jest nam potrzebna: układamy świat z pojedynczych fragmentów. Na pierwszym planie nasza wyjątkowość, pozostałe kompletują obraz, niczym tło sceniczne. Poruszamy się wśród bratnich dusz, kelnerów, świąt oraz cukierków. Jesteśmy zajęci – i puści. „Bez miłości byłbym niczym” – mówił Chrystus. Nie wracam do rodziny, żeby nie dzielić pustki. Wierzę jednak w cuda.