32.A course in miracles/Kurs cudów

 

I was very impressed by the outbreak of the COVID-19 epidemic. “Our life is over!” – I wrote two years ago. But in fact it just started! I saw everything in a new light. A couple of days ago I went to the Agricultural Social Insurance Found. The day was cold, It was snowing and raining, but a big group of people had to stay in the cold… For their own sake. They couldn’t wait in the warmth inside in pandemic times. It would be difficult to keep a distance of 1m of each other in the office.

„You or I can simply make something up and communicate it to other people, and if they treat it as real, it becomes real” – Lisa Feldman-Barrett wrote. “We impose functions on bits of paper and metal and they become money. We draw imaginary lines in the dirt and they become the borders of a country.” That’s the difference between the madness and normality. A maniac is the only one to see his fantasies… If someone else agrees, you can make it real.

My mind is divided. One part wants to find my child of the Lord, the other is missing old existence. “A Course in  Miracles” is teaching that guilt does not exist. I’ve stopped attacking the others. Living alone, I started blaming myself again. I demonized my old candy devotion, and kept thinking about myself: my  God lost to the food. I took the side of ego. Now, I don’t blame myself, and take it as a lesson. One day, I’ll accept my miracle.

Wybuch pandemii COVID-19 zrobił na mnie wrażenie. “Nasze życie się skończyło!” – pisałam dwa lata temu. W rzeczywistości dopiero się zaczęło! Ujrzałam wszystko w innym świetle. Dwa dni temu poszłam do Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Padał śnieg z deszczem, ale spora grupa ludzi musiała czekać na zimnie... Dla własnego dobra. Nie mogli czekać w ciepłym wnętrzu w czasach epidemii. W budynku biura byłoby trudno zachować dystans 1 metra.

„Ty i ja możemy coś wymyślić i zakomunikować innym, jeśli uznają to za prawdę, taką się staje” – napisała Lisa Feldman-Barrett. „Nadajemy funkcje skrawkom papieru i metalu i stają się pieniędzmi. Rysujemy niewidzialne linie w kurzu czyniąc je granicą.” To różnica między normalnością i szaleństwem. Wariat jako jedyny widzi swoje fantazje. Uzgadniając je z kimś innym, zmieniasz je w rzeczywistość.

Mój umysł jest podzielony. Jedna część chce znaleźć Dziecko Boże, inna tęsni za dawnym życiem. „Kurs cudów” uczy że wina nie istnieje: przestałam atakować innych innych. Żyjąc w samotności, znów zaczęłam obwniniać siebie. Demonizowałam dawne przywiązanie do słodyczy i myślałam bez przerwy o sobie. Bóg przegrał z jedzeniem – wzięłam stronę ego. Nie chcę się obwiniać teraz. Traktuję to jako lekcję: pewnego dnia zaakceptuję mój cud.