35.A course in miracles/Kurs cudów

 

“Why you won’t go back home?” – My husband wrote. I felt angry with myself. It’s been months since coming to Poland, and I’m still the same person. I haven’t find the peace of mind… In spite of everything, it taught me to think. I realize that I fought with God instead of seeking for Him. In my old life I was struggling with the guilt and depression, but after all I was able to create something good. My best memories are making my way downtown. There is a lot of sun in Bari, I would go to Pane Pomodoro beach and stood by the sea. 

“We hardly ever realize that we can cut anything out of our lives, anytime, in the blink of an eye” – Don Juan said. That’s what I did! In four years of reading “A Course in Miracles” I realised that ego isn’t me. Still, it took a lot of time, to create the never satisfied individual self. I knew that the real “me” is in peace, beneath the beliefs and concepts. The problem is that I have to find it. The false “self” is strongly rooted in my clouded mind. I knew that leaving my old life forces a change. Instead of creating my new way, I would fall into chaos.

Still, battling with myself released on the surface “a voice in charge.” It constantly accuses and teaches, and I always listen. It never leaves my side: I’ve know it for my entire life, unhappy and repressed. I rebelled against God, feeling sorry for an illusion called ego. Still, all roads lead to Him. Instead of blaming myself, I’d like to think that I’m like kefir. It makes no difference that it’s spoiled milk… Actually, it makes it even better! Nothing is lost in dropping ego, but we need a miracle to get free.

“Dlaczego nie wrócisz do domu?” – napisał mąż. Czułam złość na siebie. Od przyjazdu do Polski minęły całe miesiące i wciąż jestem tą samą osobą. Pokój umysłu jest nadal odległy, nauczyłam się jednak myśleć. Dotarło do mnie, że walczyłam z Bogiem, zamiast Go szukać. W dawnym życiu borykałam się z winą i depresją, pomimo wszystko stworzyłam coś dobrego. Najlepiej wspominam spacery po mieście: w Bari jest dużo słońca. Chodziłam na plażę Pane Pomodoro, patrzyłam na morze.

„Nie zdajemy sobie sprawy, że możemy wyciąć wszystko z naszego życia, w mgnieniu oka” – mówił don Juan. To właśnie zrobiłam! W ciągu czterech lat wertowania „Kursu cudów” zdałam sobie sprawę, że nie jestem ego. Stworzenie niezadowolonego „siebie” zajęło jednak wiele czasu! Wiedziałam, że moje prawdziwe istnienie posiada wewnętrzny pokój, z dala od przekonań i wierzeń. Problem w tym, żeby je znaleźć. Fałszywe „ja” zakorzeniło się mocno w zakrytym chmurami umyśle. Rozumiałam, że porzucenie dawnego życia wymusza zmianę. Zamiast tworzyć nową ścieżkę, pozwoliłam by opanował mnie zamęt.

Walcząc ze sobą samą odkryłam jednak “głos kierownika.” Nieustannie poucza i oskarża: zawsze go słucham. Nigdy mnie nie opuszcza, znam go całe życie, podporządkowane i smutne. Buntowałam się przeciw Bogu, litując na iluzją zwaną ego. Pomimo wszystko, wszystkie drogi prowadzą do Niego! Zamiast się obwiniać mogę myśleć, że jestem jak kefir. Fakt, że to zepsute mleko czyni go jeszcze lepszym. Nic nie tracimy, porzucając ego, trzeba jednak cudu, żeby się od niego uwolnić.