Aqua Park

As I said, bought sports bra for jogging, and began to feel knee pain from arthritis. Still, I’ve found a good use for it: as a bathing suit. I started going to the swimming pool, so called “Aqua Park” in Chełm. It’s quite stressful, because it shows how “paralysed” I am. I learned to swim in the sea, always is shallow water. Aqua Park made me feel insecure: for the first two days, I was using pool noodle. On my third day, proudly, I manage to give up the foam device.

It felt great, swimming on my own! Maybe too much, because in the psyche there is a single picture of myself, cripple in the wheelchair. It was created as a result of a long agony. At the beginning of my life I was, in short, alive. I was able to get around on my own – but they didn’t let me. My nervous parents would pick on me, the regrettable looser. Constantly judged, I lost all belief in myself. At the age of fifteen I was like a passive mannequin, which had an advantage. In my mother’s opinion, I was good as a spineless puppet.

Swimming with my pool noodle, I discovered that I’m playing with fear. It means, I sort of call it all the time, just like I was the fear! The secret is that I’m never living in present, but constantly search myself in memory, where exist the terrible moment where love lost with fear. Being alive is dangerous, only the “cripple” is safe. I believe that my fear will protect me. Swimming teaches life lesson: I don’t want to be alone, without ego.

Jak wspomniałam, kupiłam stanik sportowy: chciałam pobiegać, ale zaczęłam odczuwać bóle stawów kolanowych. Znalazłam dla niego użytek: zaczęłam chodzić na basen, tak zwany „Aqua Park” w Chełmie. To dosyć stresujące, bo pokazuje, jak „sparaliżowana” jestem. Nauczyłam się pływać w morzu, zawsze w płytkiej wodzie. W Aqua Park czuję się niepewnie: przez pierwsze dwa dni ubezpieczał mnie tak zwany makaron. Trzeciego dnia z dumą odłożyłam piankowy przyrząd.

Czułam się wspaniale, pływając samodzielnie! Może za bardzo, bo w psychice istnieje mój jedyny obraz, kaleki na wózku inwalidzkim. Został stworzony w wyniku męczarni. W początkach życia poruszałam się samodzielnie, nie pozwalano mi jednak. Nerwowi rodzice bez przerwy czepiali się mnie, pożałowania godnej ofermy. Osądzana, straciłam wiarę w siebie. W wieku piętnastu lat byłam niczym bezwolny manekin, który miał pewną zaletę. W oczach matki byłam dobra jako pasywna marionetka

Pływając z makaronem odkryłam że bawię się ze strachem. To znaczy, wywołuję go bez przerwy, jakbym była lękiem! Sekret w tym, że nie żyję w teraźniejszości, lecz szukam siebie w pamięci: okropny moment, gdzie miłość ustąpiła miejsca lęku. Bycie żywym jest groźne, “kaleka” jest bezpieczny. Wierzę, że strach mnie obroni. Pływanie daje życiową lekcję: nie chcę zostać sama, bez ego.