Empty place/Puste miejsce

 

Considering how often I write about my mother, you would think that I’m obsessed with her. It must be true because since I remember she was my target. She managed to cancel my existence before it really started. The empty place was filled out by her own, suffering person. What was left of young Danka, it was worthless, miserable creature, blamed all the time.

My mother would remind me on day-to-day basis a great gap between her, smart and hard working and myself, the silly loser. She gave me purpose: I had to please her. I tried, and it seemed that the whole world reflected my efforts. Sometimes I did well, and the unconscious voice praised me: „Your mother is happy with you!”

Then someone looked down on me, reminding that my mother was right, and I’m useless. If that’s so, I deserve punishing, and have to suffer. I repeat permanently the learned knowledge. No matter how much I try, I’m still guilty. I keep judging myself, but I realize that I’m wrong. It’s time to grow up, I cannot please my mother. The secret is: if you think that you’re good, you don’t have to suffer.

Biorąc pod uwagę, jak często wspominam o matce można dojść do wniosku, że stała się moją obsesją. Musi tak być: odkąd pamiętam, była moim celem. Udało się jej unieważnić moją egzystencję, zanim się naprawdę zaczęła. Puste miejsce wypełniła jej własna, cierpiąca osoba. To, co zostało z małej Danki było beznadziejnym, nędznym stworzeniem, obwinianym bez przerwy.

Matka przypominała codziennie wielką przepaść między nią, bystrą i ciężko pracującą i mną, głupią ofermą. Dała mi cel: miałam ją zadowolić. Próbowałam a cały świat zdawał się odbijać mój wysiłek. Czasem mi się powiodło i podświadomy głos wygłaszał pochwałę: „Uszczęśliwiłaś matkę!”

Innym razem ktoś krzywo na mnie spojrzał przypominając, że matka miała rację, jestem do niczego. W takim wypadku zasługuję na karę i muszę cierpieć. Nieustannie powtarzam wyuczoną lekcję. Nieważne, jak bardzo się staram, ciągle jestem winna. Nadal siebie osądzam, ale wiem, że popełniam błąd. Czas dorosnąć, nie mogę zadowolić matki. Oto sekret: jeśli myślisz, że jesteś dobry, to nie musisz cierpieć.