Amore mio

 

In the old times when I lived with Angelo not far from in-laws I was seeing their friend Vitina. The arrival of this elderly person expressed a loud call: “Amore mio!” She would bring a bunch of keys, and was always telling about her sons. If you want to see a bigger picture it’s important to place all the right pieces together. Let’s say that the message of the puzzle was: “The key is the mother.” Finding out that everything we perceive through our senses as ‘external stuff’ is in only electrical signals in our brain means that we’re like a child in the womb.

Us, that is the smart mind who invents himself, linking together different sensations, like the experiences of perceiving the world from a first-person point of view, and identifying with an object: my body. I’m isolated from the world, but not from my „mother.” I imagine her just like the Blessed Mother from Chełm. It’s a dark figure, so is the world for our brain: locked inside a bony skull, trying to figure what’s out there. Her outfit symbolises the night. Both mother and the child are very sad. There are two lines on her check; the third line connects them into one. It means unity of mind: the same meaning of two golden aureole. Three lines create mysterious symbol: a cross? Or an eye that is looking at you?

For sure, it’s her who taught us that we have a power that changes good into bad. Our thinking is based on the rule “I cannot love.” I cannot love shit – I have done something wrong – I’m evil. As we know, raising a child is a painful process. We’re punished all the time. When our mother criticises us, we hear: “I cannot love you – I gave life to evil.” It’s not true, because she didn’t gave us soul – simple. Life comes from God, however we still believe in what we’re hearing in the dark word of electrical impulses.

W dawnych czasach, kiedy to mieszkałam z Angelo niedaleko teściów, spotykałam u nich znajomą Vitinę. Przybycie tej starszej osoby oznajmiało wołanie: “Amore mio!” Nosiła ze sobą pęk kluczy i zawsze opowiadała o synach. Jeśli chcesz zobaczyć większy obraz, fragmenty układanki muszą trafić na miejsce. Załóżmy, że przekaz mojego “puzzle” brzmi: “Kluczem jest matka.” Odkrycie, że wszystko, co postrzegamy jako “rzeczy na zewnątrz” albo materię to jedynie sygnał energii elektrycznej w umyśle oznacza, że jesteśmy jak dziecko w łonie matki.

My, czyli bystry umysł, który wymyśla siebie samego łącząc razem różne wrażenia, jak postrzeganie świata z perspektywy pierwszoosobowej i identyfikacja z ciałem, czyli obiektem. Jestem oddzielona od świata, ale nie od “matki.” Wyobrażam ją sobie jako Matkę Boską Chełmską. To ciemna postać: taki jest świat dla naszego mózgu. Zamknięty w kościanej czaszce, próbuje wyobrazić sobie świat na zewnątrz. Jej strój symbolizuje noc. Zarówno matka jak dziecko mają smutne twarze. Jej twarz przecinają dwie linie, trzecia łączy je w jedno. Oznacza to jedność umysłu, tak samo jak dwie aureole.

Trzy linie tworzą zagadkowy symbol: krzyż a może oko, które na nas patrzy. Z pewnością powiedziała nam, że mamy moc zamieniania zła w dobro. Nasze myślenie opiera się na zasadzie: “Nie mogę kochać.” Nie mogę kochać gówna – zrobiłem coś złego – jestem zły. Jak wiemy, dorastanie dziecka to proces bolesny. Jesteśmy karani bez przerwy. Kiedy matka krytykuje nas, słyszymy: “Nie mogę kochać ciebie, bo dałam życie złu.” To nieprawda, bo nie dała nam duszy – proste. Życie pochodzi od Boga, wierzymy jednak temu, co słyszymy w ciemnym świecie z impulsów elektrycznych.