Bad apple/Złe jabłko

The idea that the brain generates its own reality occupies me also in the night. I dreamt that I was buying a the train station. I looked at the man who was messing around, thinking: “It’s only an image.” Actually I didn’t believe it, but then I woke up and realized that I was right. Don Juan insisted that the freedom of the warrior is to understand that our world is pure image. The key is the wrong definition of reality.

We’ve been taught to believe that everything changes around, and it’s still „real.” An apple for example is small and green, then big and red, and brown and rotten in the end. In our state of consciousness we’ve forgotten the one basic thing: truth is changeless. This is absolutely fundamental: negating this fact, we have to believe illusions. We never see „something” – but transient states, false by definition. Our mind named them: the spider web of expressions creates our „reality.” We cannot move without it: at any time, we create paths of words. No wonder that for us the life-giving phrases become magical.

The fun lies in fact that we were given some gift: the impression that we can sin. In itself our apple is clearly nothing, but we can decide that eating it is evil, and it’s completely different game! Now, we have a power, and are tempted to use it! Taking a bite of „bad apple” like everything else in this world, has it price. We pay a price of guilt, getting in return the illusory picture of the „important sinner.” To me, our spirit – the only „real” – is not right in the head, if he believes in it.

Myśl, że mózg tworzy rzeczywistość zaprząta mnie nawet nocą. Śniło mi się, że kupowałam bilet na stacji kolejowej. Patrzyłam na człowieka, który się wygłupiał, myśląc: „To tylko obraz.” Tak naprawdę nie wierzyłam w to we śnie, potem jednak obudziłam się i pojęłam, że miałam rację. Don Juan twierdził, iż wolność wojownika polega na zrozumieniu, że świat to tylko obraz. Kluczem jest błędna definicja rzeczywistości. Nauczono nas myśleć, że wszystko wokół się zmienia, pozostając „realne.”

Jabłko na przykład jest małe i zielone, potem duże i czerwone, na końcu zaś brązowe i zgniłe. W naszym stanie świadomości zapomnieliśmy, że prawda jest niezmienna. To rzecz fundamentalna: negując ten fakt, musimy wierzyć iluzjom. Nigdy nie oglądamy „czegoś” lecz stany przejściowe, fałszywe z definicji. Nasz umysł nazwał je: pajęcza sieć słów tworzy „rzeczywistość.” Nie ruszamy się bez nich: w każdej chwili tworzymy wyrazową ścieżkę. Nic dziwnego, że życiodajne zdania stają się magiczne.

Zabawa polega na tym, że wręczono nam prezent: przekonanie, że możemy grzeszyć. Jabłko samo w sobie jest niczym, wystarczy zdecydować, że jego spożycie jest złem i gra nabiera rumieńców. Posiadamy moc, kusi nas, żeby jej użyć! „Niedobre jabłko” kosztuje, jak wszystko na tym świecie. Płacimy cenę winy, dostając w zamian złudny obraz „ważnego grzesznika.” Według mnie nasz duch – jedyny „prawdziwy” – ma źle w głowie, jeżeli w to wierzy.