The Hole/Dziura

Every morning after waking up I’m lying in the bed with my eyes closed. In the darkness I’m going through the pictures, stored in the neurological library of my memory. „In The Brain – the Story of You David Eagleman tells of interviewing prisoners who had been locked in ‘the Hole’ in Alcatraz, a prison on an island in the San Francisco Bay. The Hole, a ten-foot by ten-foot cell with no light and no sound, is where prisoners are kept in solitary confinement.”

„While their eyes and ears may be starved of input, they report continuing to see and hear – inside their heads.” – I read. According to the latest discoveries, what we take for reality, is construction of our brain. If you’d ask a mole what the world is, he would say: it’s a dark place, and you have to pave your way with effort. Our brain is sealed in the darkenss and silence of bony skull. It’s hard to believe that has no access to the external world. 

For our use creates „an electrochemical rendition in a dark theater.” In the prison of our mind, as you would expect we see prisoner, which is us. We, as benefits for a convicted criminal, are judged in everything we do. We do not have a clue that there is another world. It’s scary, but as they say after you banged about a bit, you get used to your particular hole. The stream of electrical impulses provides information: life means struggle and constant punishment.

Każdego ranka po przebudzeniu leżę z zamkniętymi oczami. W ciemności przeglądam obrazy, przechowywane w neurologicznej bibliotece pamięci. „W książce Mózg – twoja historia David Eagleman opowiada, że przeprowadził wywiad z więźniami, których zamknięto w ‘dziurze’ więzienia Alcatraz na wyspie w Zatoce San Fransisco. Dziura to cela wielkości około trzech metrów na trzy, gdzie trzymani w odosobnieniu aresztanci pozbawieni są światła i dźwięku.”

„Pomimo, że ich oczom i uszom brakowało wszelkich doznań, relacjonowali że nadal widzieli i słyszeli – w głowie.” – czytam. Najnowsze odkrycia dowodzą, że to, co uważamy za rzeczywistość jest wytworem umysłu. Gdyby zapytać kreta, jaki jest świat, odpowiedziałby że to ciemne miejsce, i trzeba z wysiłkiem torować sobie drogę. Nasz mózg jest zamknięty w ciszy i mroku czaszki. Trudno w to uwierzyć, ale nie ma dostępu do świata zewnętrznego.

Na nasz użytek tworzy „elektrochemiczną interpretację w ciemnym teatrze.” Jak można się spodziewać, w więzieniu umysłu oglądamy siebie, czyli więźnia. Jest osądzany przez wszystkich, jak przystało na skazanego przestępcę. Brzmi groźnie, mówią jednak: trochę się podobijasz, a potem do dołka przywykasz. Strumień impulsów elektrycznych zapewnia informacje: życie oznacza ciągłą szarpaninę i kary…