Milky way

 

The difficult labour almost killed Nancy Evans Bush; during her stressful Near Death Experience the young mother was locked in darkness. She saw the Ying-Yang circles, they joked of her, saying: “Your life never existed. The world never existed. Your family never existed. You were allowed to make it up. It was never there. That’s a joke – it was all a joke.” Finding out that everything weperceive through our senses as ‘external stuff’ is in only electrical signals in our brain means that we’re like a child in the womb. Isolated from the world, but there is constantly something going on. My life is a long talk with the Stranger. I wake up in the morning, and he says: „Hello, I’m the Celling.”

The brain gives me illusion that I literally see this word, but it’s impossible. If I rearrange the letters, „lliceng” znika. In reality I’m getting up transmission: „There is something yellow over you.” Myself – that means the Stranger. The smart brain invents himself, linking together different sensations, like the experiences of perceiving the world from a first-person point of view, and identifying with an object: my body. The naive child in the womb is looking in the mirror, thinking: „Yes, I get it. I am mummy!” Now, I desperately look for something else, but I’m surrounded by void! My spirit is dead: that’s the price for talking with the Stranger. I hear: „Don’t worry, Danka Markiewicz! Look around, you’re just like the others.” But my only reality it’s the transfer of electrical perceptive energy. Now, he changes tone: „You’re nuts! I’m sacrificing myself for you. I gave you life, Danka, I’m your mother!” It’s true: she spotted the evil in me, convinced that I’m not a God’s child, and turned into a piece of shit.

My life is only a joke: it’s only me and her. No matter what I did, I’m having a long chat with the Stranger. I went to school, worked a little, lived in Glastonbury, Warsaw, London, Bari locked the strange womb of the mind. You are taking cow’s milk, so she is your mother. She had many other „children” - they were enjoying their life, maybe, but not me. I’ve been thinking about her all the time, and discovered that first, she’s mathematician counting my money, and reminding that I’m poor. She’s got many voices: my Inner Mother says: „Be careful, Danka!” while Inner Child cries: „Protect me, I beg you!” She scares me, because fear hides the real Self which is love. But most of all she wants to laugh. She died laughing when a Russian teacher tortured me in the high school. It’s logical: suffering drains your energy. I just got milked… I’m so sick of this stuff, and want to laugh too. I’m going to the church, the Stranger will send the right message: „Lord, I’m not worthy to receive You, but only say the word and I shall be healed.” The magic word is God, of course. He never left me, that’s why even locked in the darkness of my “mother’s womb” I was always protected. It's my miracle.

PS. To my “mother”: my soul isn’t rotten, but full of good, high-vibrational energy. 

PS. Don’t be afraid of the Stranger: it’s your precious ego. But, like the song says, “if our love was the circus you would be clown by now.”

„You could never know what it's like
Your blood like winter freezes just like ice
And there's a cold lonely light that shines from you
You'll wind up like the wreck you hide behind that mask you use
And did you think this fool could never win
Well look at me, I'm coming back again
I got a taste of love in a simple way
And if you need to know while I'm still standing you just fade away
Don't you know I'm still standing better than I ever did
Looking like a true survivor, feeling like a little kid
I'm still standing after all this time
Picking up the pieces of my life without you on my mind.”

Trudny poród niemal uśmiercił Nancy Evans Bush; podczas Near Death Experience znalazła się w ciemnościch. Ujrzała symbole Ying-Yang, żartowały z niej, mówiąc: “Nie istniało twoje życie, świat nigdy nie istniał ani twoja rodzina. Pozwolono ci to wymyślić. Nigdy nic nie było. To żart – tylko żart.” Odkrycie, że wszystko, co postrzegamy jako ‘rzeczy na zewnątrz’ albo materię to jedynie sygnał energii elektrycznej w umyśle oznacza, że jesteśmy jak dziecko w łonie matki. Oddzieleni od świata, widzimy że coś się dzieje. Moje życie to ciągły dialog z Nieznajomym. Budzę się rano i słyszę: „Cześć, jestem Sufit.” Stwarza iluzję, że widzę to słowo, ale to niemożliwe. Wystarczy przestawić litery i „fitus” znika. Tak naprawdę odbieram przekaz: „Jest coś żółtego nad tobą.”

Ja, czyli Nieznajomy. Bystry mózg wymyśla siebie samego łącząc razem różne wrażenia, jak postrzeganie świata z perspektywy pierwszoosobowej i identyfikacja z ciałem, czyli obiektem. Naiwne dziecko w brzuchu patrzy w lustro i myśli: „Wszystko rozumiem, ja jestem mamusią.” Teraz zaczynam desperacko szukać czegoś innego, ale otacza mnie pustka! Mój duch jest martwy: to cena za rozmowę z Nieznajomym. Słyszę: „Spokojnie, Danka Markiewicz! Rozejrzyj się, jesteś taka jak inni.” Moja rzeczywistość to tylko transfer elektrycznej energii postrzegania. Teraz zmienia ton: „Jesteś wariatką! Poświęcam się dla ciebie. Dałam ci życie, Danka. Jestem twoją matką!” To prawda: dostrzegła we mnie zło, przekonała, że nie jestem Bożym dzieckiem i zmieniłam w gówno.

Moje życie to żart: jest tylko ona i ja. Nieważne, co robię, rozprawiam z Nieznajomym. Poszłam do szkoły, pracowałam co nieco, uprawiałam seks, mieszkałam w Glastonbury, Warszawie, Londynie i Bari zamknięta w dziwnym łonie umysłu. Pijesz mleko od krowy, więc jest twoją matką. Miała inne „dzieci” – cieszyły się życiem, być może, ale ja nie. Ciągle myślałam o niej i odkryłam, że po pierwsze, jest matematykiem, liczy grosz, przypomina, że jestem bardzo biedna. Ma wiele głosów: Wewnętrzna Matka mówi: „Uważaj, Danka!” podczas gdy Dziecko jęczy: „Błagam cię, obroń!” Straszy mnie, bo lęk ukrywa prawdziwe „ja” czyli miłość. Przede wszystkim jednak chce się pośmiać. Rżała jak koń, kiedy nauczycielka rosyjskiego torturowała mnie na lekcjach. To logiczne: cierpienie pozbawia energii. Wydojono mnie, i tyle. Mam dosyć tej nędzy: też pragnę się pośmiać. Idę do kościoła, posłucham jak Nieznajomy wygłasza dobre orędzie: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja.” Magiczne słowo to Bóg, oczywiście. Nigdy mnie nie opuścił, dlatego zamknięta w ciemnym łonie “matki” czuję się bezpieczna. To mój cud.

PS. Do “matki”: mój duch nie jest przegniły, lecz pełen dobrej, wysoko wibrującej energii. 

PS. Nie bój się Nieznajomego: to twoje cenne ego. Ale jak mówi piosenka, “gdyby miłość była cyrkiem, zmieniłbyś się w klowna.”

„Nigdy nie dowiesz się jak to jest

Krew zamarza jak zima, zupełnie jak lód

Bije od ciebie zimne i samotne światło

Skończysz jak wrak, którego kryjesz pod maską

Cóż, popatrz na mnie, wróciłem

Zwyczajnie smakując miłość

Jeśli chcesz wiedzieć, nadal stoję, podczas kiedy ty bledniesz

Nie widzisz, nadal stoję, lepiej niż kiedyś

Wyglądam jak zwycięzca, czuję się jak dziecko,

Stoję nadal po wszystkim

Zbieram fragmenty życia bez ciebie w umyśle.”