Yesterday/Wczoraj

Much to my surprise, I am feeling so much better since returning to Poland at the end of June. What happens is a small miracle: I feel good between people. For most of my life, I felt like the crazy native Indian drawn by one of my mates. He’s wearing a noble plume hat: a symbol of wisdom, and not looking at three cats, he’s so high and lonely. I’ve felt lost out of place and different, I had the impression that there is complete lack of understanding. The rest of the world was thinking about food and money, but the Day-Care Psychiatric Unit taught me that we’re alike. I try not to hide anything, and believe that my reflections are useful for the others. 

Yesterday for example I was talking about invoking the devil, metaphorically speaking. For many years is stalking me the punishing hand, my own obviously. I’m treating myself like a stepmother, and don’t allow to find happiness. The last Saturday for example I was taking advantage of the beautiful weather. I went to the Chełm’s Hill, I sat on the grass looking at the greenery bathed in the sun. After returning home I felt a surge of depression. It’s normal, and happens every two days more or less. I feel like punishing myself for a moment of happiness. I got so fed up, and concentrated trying to find out the psychological mechanism. “Why I fall all the time?” - I thought. I discovered something: I couldn’t forgive myself a past humiliation. 

I’m angry, that’s why I have to punish myself. I understood that the whole my life my own hand was covering my mouth, I was doing what I don’t want to. I was suddenly all alone in the world, and gave the signal to arrive of “devil.” It’s a familiar figure, for a long time accompanies me everywhere. “Give me the strength, I’m with you my love!” - He says. This is the deal, I’m giving him the power in exchange of the company. My divided mind shall delegate himself. The Inner Mother is always present, subordinates to herself the Inner Child, and then obeys orders of the others...

Ku mojemu zdziwieniu miewam się znacznie lepiej od czasu powrotu do Polski. Ma miejsce mały cud: czuję się dobrze między ludźmi. Przez większość życia czułam się jak szalony Indianin, narysowany przez kolegę: nosi pióropusz, symbol mądrości, nie patrzy na trzy koty, wyniosły i samotny. Nie mogłam znaleźć swego miejsca, bo czułam się inna: miałam wrażenie, że otacza mnie brak zrozumienia. Reszta świata myślała o jedzeniu i pieniądzach… Dzienny Oddział Psychiatryczny nauczył mnie, że jesteśmy do siebie podobni. Staram się nie ukrywać problemów, wierzę, że moje refleksje są pożyteczne dla innych. 

Wczoraj na przykład opowiedziałam o wywoływaniu diabła, mówiąc metaforycznie. Od wielu lat prześladuje mnie karząca ręka: moja własna, rzecz jasna. Traktuję się niczym macocha i nie pozwalam na szczęście. W ubiegłą sobotę na przykład cieszyłam się z pięknej pogody. Poszłam na Górkę Chełmską, usiadłam na trawie, patrząc na skąpane w słońcu drzewa. Po powrocie do domu poczułam przypływ złego humoru. To normalne: co dwa dni mniej więcej odczuwam przypływ depresji. Jest tak, jakbym karała się za chwilę zadowolenia. Miałam tego dość, skoncentrowałam się, starając odkryć mechanizm psychologiczny… “Dlaczego ciągle upadam?” - myślałam. Dokonałam odkrycia: nie wybaczyłam sobie upokorzeń z przeszłości. 

Jestem zła na siebie, dlatego muszę się karać. Zrozumiałam, że przez całe życie własna ręka zatykała mi usta, robiłam to, czego nie chcę. Poczułam się sama i dałam sygnał do przybycia “diabła.” To znajoma postać: od bardzo dawna towarzyszy mi wszędzie. “Daj mi siłę, jestem z tobą, kochana!” - mówi. Taki mamy układ: oddaję mu siłę w zamian za towarzystwo… Mój podzielony umysł deleguje sam siebie, Wewnętrzna Matka jest ciągle obecna: po pierwsze, podporządkowuje sobie Wewnętrzne Dziecko, następnie zaś słucha nakazów innych...