Chocolate mousse

 

Everything has a reason, even if we don’t realize why. Some books for example are quickly gaining popularity in the whole world. We feel intuitively that they speak for you, and say the hidden truth. It seems impossible that a horror novel like “Rosemary’s Baby” could be realistic, but according to quantum mechanics, my entire life is an illusion. The character of Ira Levin’s book didn’t know that New York City doesn’t exist until we look at it. In other words, there is no reality outside of our perception. When we touch, hear, or see something it doesn’t take place in our fingers, ears and eyes. It’s happening in our brain. Everything is possible, if we live in the mind! Returning to the book, Rosemary wants to have a baby with Guy. 

On the night they want to conceive, her neighbour Minnie brings chocolate mousse for dessert. Soon after, the young protagonist hallucinates being raped by demon in presence of Guy, Minnie and other naked people… The whole scene could be a good metaphor of what happened to us in the beginning of the life. The difference between how the child and an adult see the world is love. We all have it, but to recognize it we must feel it in somebody else. Now, imagine that you’re powerless like Rosemary, but too little to understand what’s happening. Somebody performs an act of violence against you, while the others are watching… Nobody is helping, in the terrible moment the fear takes the place of love. You’re alone with the “mouse” in your mouth: suppose that we’re dealing with a real pet, dipped in chocolate. 

Craving for love, you can feel it in the small creature. Your mind is dividing, and in that way you’re not alone. One part is becoming the mouse, and the other is taking care of the tiny little thing. The taste of chocolate reminds you that being weak is pleasant… It’s my life: for so many years I looked after “the small Danka.” I saw the cats everywhere, and had to protect my mouse… As a result, I never felt alone, and had something to love. I was sure that I’m surrounded by the creatures that are not to be trusted, but I was wrong. Everybody was like me, hiding the “chocolate mouse” in the mouth, and protecting from the bloody cats.

Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, nawet jeśli nie wiemy dlaczego. Niektóre książki na przykład szybko zdobywają popularność: czujemy, że mówią za nas, relacjonują ukrytą prawdę. Wydaje się nieprawdopodobne, że powieść grozy jak “Dziecko Rosemary” może być realistyczna, ale według mechaniki kwantowej moje życie jest iluzja. Bohaterka książki Iry Levina nie wiedziała, że New York City nie istnieje, jeśli na nie patrzysz. Innymi słowy, nie ma rzeczywistości poza naszą percepcją. Kiedy dotykamy, patrzymy lub słuchamy nie dzieje się to za pomocą oczu, uszu, palców. Zachodzi w naszym mózgu. Wszystko jest możliwe, jeśli żyjemy w umyśle! Wracając do książki, Rosemary chce mieć dziecko z Guyem. 

W noc poczęcia jej sąsiadka Minnie przynosi “czekoladową mysz” na deser. Niedługo później młoda bohaterka ma halucynacje, jest gwałcona przez demona w obecności Guya, Minnie i innych nagich ludzi… Cała scena to dobra metafora tego, co dzieje się z nami w początku życia. Różnicę pomiędzy tym, jak dziecko i dorosły widzą świat stanowi miłość. Mamy ją wszyscy, ale żeby to pojąć, musimy poczuć ją w kimś innym. Wyobraź sobie, że jesteś bezsilny jak Rosemary, lecz za mały, żeby zrozumieć, co się dzieje. Ktoś dokonuje na tobie przemocy, podczas gdy inni patrzą… Nikt nie pomaga, w koszmarnej chwili strach zajmuje miejsce miłości. Jesteś sam z “myszą” w ustach, załóżmy, że chodzi o prawdziwe zwierzątko, zanurzone w czekoladzie. 

Pragnąc miłości, czujesz ją w małym stworzonku. Twój umysł się dzieli, w ten sposób nie jesteś sam. Jedna część staje się myszą, druga zaś opiekuje maleństwem. Smak czekolady przypomina, że słabość jest przyjemna… To moje życie: przez tak wiele lat opiekowałam się “małą Danką.” Widziałam koty wszędzie. Broniłam mojej myszki. W rezultacie nie byłam sama, miałam co kochać. Byłam pewna, że otaczają mnie niegodne zaufania stworzenia, ale byłam w błędzie. Wszyscy są jak my, ukrywają “czekoladową mysz” w ustach, broniąc przed cholernymi kotami.