The voice/Głos

 

“Our fellow men are black magicians. And whoever is with them is a black magician on the spot. Think for a moment, can you deviate from the path that your fellow men have lined up for you?” - Don Juan asked. My life is like the bloody binomial theorem: I don’t get what’s going on. Our world is a school that teaches not to think. Ever since I remember, I felt like the only Cristian between Jehovah’s Witnesses. For some years I fought my own war with elderly Rocco, who gave the impression of the plate of pasta “believer.” Is that what it was? Every Friday in the Day-Care Psychiatric Unit we’re lying on the floor, and listening to music. Our therapist is helping us to relax: the fact that I don’t see him changes everything.

When I look at someone, it seems that he speaks for itself. Otherwise I hear only a voice, and it’s easy not to believe anything he says. I was taught to think that I care about other people’s opinion. It depends on the circumstances: let’s imagine that l’m buying something in the crowded grocery store. Other customer’s are sort of invisible: I don’t really see them, until I start talking to myself. At this point, they are staring at me, becoming increasingly important. It happens because they are serving to sustain the my ego. You can say that the illusory society gives support to illusory Danka Markiewicz…

It reminds me of the game “Who I am?” Everyone receives a small cardboard: you can’t look at it, but the others are seeing the picture. You have to ask: am I a man? An animal? A Fruit? A toy? In short, you hear it from somebody else who you are. You want to believe, only to feel how it’s like to be one of them. It’s not fun: in the whole my life I was thinking they are banal and invisible… My stay in the Day-Care Psychiatric Unit taught me that the “boring self” is an illusion. Our real voice keeps asking, just like in the song: “Tell me why/When I scream, there's no reply When I reach out, there's nothing to find/When I sleep, I break down and cry.” There is no point to wait! The voice you’re missing is your own.

„Nasi współbracia to czarni magowie. Będąc jednym z nich stajesz się czarnym magiem. Pomyśl przez chwilę, możesz zboczyć ze ścieżki, którą ci wyznaczyli?” - zapytał don Juan. Moje życie to cholerny dwumian Newtona: nie mam pojęcia, o co w nim chodzi. Świat jest szkołą, która uczy nie myśleć. Odkąd pamiętam, czułam się jak jedyny chrześcijanin na zebraniu Świadków Jehowy. Przez lata toczyłam prywatną wojnę ze starszym Rocco, który sprawiał wrażenie „wiernego” talerzowi makaronu. Czy naprawdę tak było? Każdego piątku na Dziennym Oddziale Psychiatrii leżymy na podłodze, słuchając muzyki. Nasz terapeuta pomaga się relaksować: fakt, że go nie widzę zmienia wszystko.

Kiedy na kogoś patrzę, mam wrażenie, iż mówi za siebie. W przeciwnym razie słyszę tylko głos, łatwo jest zanegować to, co mówi. Nauczono mnie myśleć, że zależy mi na opinii innych, co zależy od okoliczności. Wyobraźmy sobie, że kupujesz coś w zatłoczonym sklepie. Pozostali klienci są czymś w rodzaju niewidzialnych, nie dostrzegasz ich, dopóki nie zaczniesz mówić do siebie. W tym momencie zaczynają się przyglądać i nabierają znaczenia. Dzieje się tak, bo służą podtrzymaniu mojego ego. Można rzec, iż złudzenie społeczeństwa daje oparcie iluzorycznej Dance Markiewicz…

Przypomina to grę “Kim jestem?” Każdy dostaje mały kartonik, nie można patrzeć na obrazek, widzą go jednak inni. Zadajesz pytania: jestem człowiekiem? Zwierzęciem? Owocem? Zabawką? Krótko mówiąc, ktoś inny mówi ci, kim jesteś. Musisz uwierzyć, żeby poczuć jak to jest być jednym z nich. To nic zabawnego: przez całe życie myślałam, że są banalni, niewidzialni… Pobyt na Dziennym Oddziale Psychiatrii nauczył mnie, że “nudne ja” jest złudzeniem. Nasz prawdziwy głos ciągle pyta, zupełnie jak w piosence: ”Powiedz, czemu/Nikt nie odpowiada, gdy krzyczę Nie znajduję niczego kiedy wyciągam rękę/Wybucham płaczem, gdy zasnę.” Na próżno czekasz! Głos, którego ci trzeba to twój własny.