Little mouse/Mała mysz

 Maybe it’s about stories by Isaac Bashevis Singer that I like a lot, or because I wanted a Jewish gene for intelligence… Well, the point is that for some reason I always wanted to be a Jew. Much to my surprise I discovered that actually I’m one of them. To understand all this we have to clarify what we’re saying here. Firstly, being Jews means that you’re smarter than everybody else. For most of my life, I felt like the crazy native Indian drawn by one of my mates. He’s wearing a noble plume hat, a symbol of wisdom, and not looking at three cats. 

He’s so high and lonely, also I felt different, but more clever, and not because I got such a big head. My mother always needed from me more that I knew how to give her… She wanted me to know the answers to existential questions: why on Earth she has to suffer. The rest of the world was thinking about food and money. Secondly, a Jew is carefully hiding his identity: also I for most of my life, I knew that there is something wrong with me. I could not find a place for myself, and got the impression that there is complete lack of understanding. My mother’s story made a deep, burning impression on me. She talked about herself, but what I learned from her who I am. 

You could say that I turned into a small mouse, hidden in my own belly. For my whole life, I looked after the small creature: thanks to her, I wasn’t alone. The world around me was dangerous: I was surrounded by the cats, ready to eat my precious little friend… It’s hard for me, talking about my problems, and I’m fighting the urge to run away from in the Day Care Psychiatric Unit. But I’m showing to the others my “little mouse” (in other words, a Jew) I’m proud of myself – really!

Być może chodzi o historie Isaaca Bashevisa Singera, które bardzo lubię, albo pożądam żydowskiego genu inteligencji… Rzecz w tym, że z jakiegoś powodu zawsze chciałam być Żydówką. Ku mojemu zdziwieniu odkryłam, że tak naprawdę jestem jedną z nich. Aby zrozumieć, trzeba wyjaśnić co rozumiem pod tym pojęciem. Po pierwsze, bycie Żydem oznacza bycie mądrzejszym, niż inni. Przez większość życia czułam się jak szalony Indianin, narysowany przez kolegę: nosi pióropusz, symbol mądrości, nie patrzy na trzy koty, wyniosły i samotny. 

Czułam się inna, nie dlatego, że miałam więcej oleju w głowie. Matka oczekiwała ode mnie więcej, niż mogłam jej dać. Pragnęła odpowiedzi na pytanie egzystencjalne: dlaczego musi cierpieć. Reszta świata myślała o jedzeniu i pieniądzach… Nie mogłam znaleźć swego miejsca, bo czułam się inna: miałam wrażenie, że otacza mnie brak zrozumienia. Dzieje matki wywarły bardzo głęboki wpływ: mówiąc o sobie: nauczyła mnie, kim jestem. 

Można powiedzieć, że zmieniłam się w myszkę, ukrytą w moim brzuchu. Przez całe życie, opiekowałam się maleństwem. Dzięki temu nie czułam się samotna. Świat wokół mnie był niebezpieczny, otaczały mnie koty, gotowe zjeść małą przyjaciółkę. Ciężko jest mówić o własnych problemach, walczę z chęcią ucieczki z Dziennego Oddziału Psychiatrii.  Kiedy jednak pokazuję innym moją “małą myszkę” (innymi słowy, Żyda) jestem z siebie dumna – naprawdę!