18.Io posso amare

 

Since I’m missing talking about myself during the support group, I’m going to reveal you the story told for many, many years by my mother. When I was one year old I squashed pretty little frog: deliberately, and with a smile. “I thought: there’s something wrong with the child!” – My mother would say. It must be true, because the words become a lifelong prophecy. In the high school I fell in love with the handsome blonde… Only to suffer humiliation, because „there was something wrong with me” – I wasn’t like the others, and felt rejected by my mates. After finishing the college I wasn’t good enough to find a job, and ended unemployed for a few years. I was over the moon when I met Angelo. „Dear Danka, your losing streak is over!” - I thought. I was wrong, the worse was yet to happen.

My mother started accusing me of her loneliness. Apparently I was a bad person, and didn’t deserve to be happy… I become depressed: my pipe dream that I could live a good life with my Italian partner and our baby ended. The last time I proved that there was something wrong with me, when I left everything seeking God. Instead of taking the right path, I started starving myself, eating only bread and oil, and ended in the Day-Care Psychiatric Unit. I’m missing it, like I said before, and wanted to find a similar place in Bari just ask someone if I have the right to make mistakes? For my whole life I’ve felt like the answer is a big NO! If there is something wrong with you, then you’re clearly a bad person who is killing the innocent small frog… In other words, there is no way back. Still deep in my heart I believe that my judging mother was wrong. I was always the one apologizing, and she would be playing the victim… I’m tired of being just like her, super critical and convinced that everything is my fault. I’m writing this to give myself some hope that also if there is something wrong with me „posso amare me stessa.”

Jako że brakuje mi mówienia o sobie na grupie wsparcia, opowiem wam historię, którą przez wiele lat powtarzała matka. Kiedy miałam roczek, rozdeptałam zieloną żabkę, celowo i z uśmiechem na ustach. „Pomyślałam: coś jest nie tak z dzieckiem!” – mówiła. Musiała mieć rację, bo jej słowa stały się życiową przepowiednią. W szkole średniej zakochałam się w przystojnym blondynie… Przeżyłam upokorzenie, bo „coś było ze mną nie tak” – różniłam się od rówieśników, zostałam przez nich odrzucona. Po skończeniu studiów nie byłam dość dobra żeby znaleźć pracę i przez ładnych parę lat stałam się bezrobotna. Byłam w siódmym niebie, kiedy poznałam Angelo. „Droga Danko, zła passa się skończyła!” - myślałam. Myliłam się, najgorsze było jeszcze przede mną. 

Matka zaczęła mnie oskarżać o swoją samotność. Wygląda na to, że byłam złą osobą, nie zasługiwałam na szczęście. Wpadłam w depresję, złudzenie że mogę dobrze żyć z włoskim partnerem i dzieckiem minęło. Ostatni raz udowodniłam że jest coś ze mną nie tak kiedy zostawiłam wszystko szukając Boga. Zamiast iść dobrą ścieżką, zaczęłam się głodzić jedząc tylko chleb z olejem i wylądowałam na Dziennym Oddziale Psychiatrii. Brakuje mi go, jak wspomniałam wcześniej, i chciałam znaleźć podobne miejsce w Bari żeby zapytać czy mogę popełniać błędy? Przez całe życie czułam, że odpowiedź brzmi NIE! Jeśli coś z tobą nie tak, jesteś złą osobą która zabija niewinną małą żabkę. Innymi słowy, nie ma odwrotu. Pomimo wszystko w głębi serca wierzę, że moja osądzająca matka była w błędzie. Zawsze to ja przepraszałam, a ona była „ofiarą.” Mam dość bycia taka jak ona, super krytyczna, przekonana o winie. Piszę to w nadziei, że nawet jeśli coś ze mną nie tak, i tak „posso amare me stessa.”