63.A course in miracles/Kurs cudów

Like they say, one knows not the value of what he owns until it is lost. I felt safe, until I had my problems. For long years, I was playing with Angelo’s guilt: to me, it was serious game. It would diversyfy the boring days. „A Course in Miracles” says that there is only one problem in the world, which is guilt. It teaches us forgiveness: I accepted it, and it had serious consequences.

My mind has been deprived of problems, that is feeding on. It was close to starving: I was desperate just to feel something, because thoughts create emotions. According to Joe Dispenza, it works like that: emotions are the end product of our experience. But it’s also chemicals (neurotransmitters) affecting our brain. „The moment they recall the moment of they problems they all of a sudden feel unhappy.” - He wrote.

„Unhappy” means some familiar territory… Craving for the well-known feelings I started punishing myself. Living alone in Poland, I was eating once a day, and sawing branches for hours. „I shall keep on running, because a body in motion tends to stay emotional, and it’s better to feel. Pain is better than emptiness, emptiness is better than nothing, and nothing is better than this.” - King Missile wrote.

Jak to mówią, człowiek nie docenia tego, co posiada, dopóki go nie straci. Czułam się bezpieczna, dopóki miałam problem. Przez długie lata bawiłam się winą Angelo: była to poważna gra. Urozmaicała nudne dni. „Kurs cudów” mówi, że świat posiada jeden problem, jest nim wina. Naucza wybaczenia: zaakceptowałam to, cała rzecz miała poważne konsekwencje.

Mój umysł został pozbawiony problemów, którymi się żywi. Zaczął przymierać głodem: byłam zdesperowana, aby coś poczuć, jako że myśli prowadzą do emocji. Według Joe Dispenza, proces wygląda tak: nasze uczucia to końcowy produkt doświadczeń. To również związki chemiczne (neuroprzekaźniki) które wpływają na mózg. „W momencie, gdy przypominamy sobie problem, czujemy się nieszczęśliwi” – pisze.

„Nieszczęśliwi” oznacza znajome terytoria. Pożądając dobrze znanych uczuć, zaczęłam się karać. Mieszkając samotnie w Polsce jadłam raz dziennie i godzinami piłowałam gałęzie. „Muszę biec, bo ciało w ruchu doświadcza emocji, lepiej jest coś poczuć. Ból jest lepszy niż pustka, pustka jest lepsza od niczego, nic jest lepsze, niż to” - pisał King Missile.