Inner Child/Wewnętrzne Dziecko

 

One beautiful day of August I was looking at the spider and its web. I was a little scared, and wondering what is causing fear. I came to the conclusion that we cannot remove our fear of weakness. The delicate creature symbolizes our Inner Child. The process of growing is extremely painful. At the beginning we look at the world from the position of a completely helpless person. Our mother can do everything: it makes a powerful impression. We learn that those who are weak are losing their battle. The lack of strenght raises anxiety: we come to the conclusion that one should voluntarily renounce it. As a consequence we identify with what looks great and strong. First, our parents, then teachers, the boss at work and so on. Our Inner Child becomes “the little spider” – a dirty little secret pushed into the cellar. It means that instead of defending our “small one” we choose to act in a favour of the power, fearing that we will be powerless. My memory stores the horrible memory of the first year of my high school. The teacher of Russian chose me as a victim, and bullied, having the rest of the kids for the witness. Nobody helped me: I was waiting for months, with no result. During the long, agonizing hours I dreamed that somebody would open the door, and break the whole scene. Only now it occurred me that actually I should be the one to do it. All I had to say was: “Look lady you’re making a big mistake: I’m not your toy! Ciao.” It wouldn’t be difficult, but still I wouldn’t stand up for my Inner Child. I hated my weakness, and couldn’t stand the poor, spotty creature. 

Pewnego pięknego, sierpniowego dnia patrzyłam na pająka w sieci. Trochę się przestraszyłam i zastanawiałam, co budzi lęk. Doszłam do wniosku, że nie potrafię się uwolnić od obaw przed słabością. Delikatne stworzonko symbolizuje Wewnętrzne Dziecko. Proces dorastania jest nadzwyczaj bolesny. Początkowo patrzymy na świat z punktu widzenia osoby całkowicie bezbronnej. Czyni to silne wrażenie. Uczymy się, że słaby przegrywają w walce: to silne wrażenie. Bezradność budzi niepokój, nasze rozumowanie prowadzi do konkluzji: musimy się jej wyrzec. W konsekwencji identyfikujemy się z tym, co wygląda na silne i potężne. Najpierw są to rodzice, następnie zaś nauczyciele, szef w pracy i tak dalej. Nasze Wewnętrzne Dziecko staje się “pajączkiem” – to wstydliwy sekret, trzymany w piwnicy. Zamiast bronić naszego “maleństwa” wybieramy działanie na rzecz siły: jej brak nas przeraża. Moja pamięć przechowuje koszmarne wspomnienie pierwszego roku szkoły średniej. Nauczycielka rosyjskiego wybrała mnie na ofiarę, prześladowała, biorąc resztę klasy na świadka. Nikt mi nie pomógł: czekałam miesiącami, ale bez rezultatu. Podczas ciągnących się, dręczących mnie godzin marzyłam, że ktoś otworzy drzwi i przerwie całą scenę. Dopiero teraz dotarło do mnie, że sama powinnam to zrobić. Wystarczyło powiedzieć: “Paniusiu, jesteś w błędzie. Nie jestem zabawką! Ciao.” Nie było to trudne, nie broniłam jednak Wewnętrznego Dziecka. Nienawidziłam własnej słabości, nie mogłam znieść biednego, pryszczatego stworzenia.