Majdanek

I spent quite a lot of time seeking for that black and white photo. It was taken in 1941 as German forces expelled Jews from their homes and forced them into a single area of the district: Lublin ghetto. Jewish woman looks at the camera; her laden down with belongings husband turned his head. 

 

A woman holds something close to her chest: a child. In one of my mum’s stories young mother C. used to steal bread rolls for her kids. She’d confess it to her neighbours, though. “When I see my hungry kids' eyes, I’d do anything to fed them!” – C. used to say. To me that photograph is most harrowing.

Being unable to help your child it’s the most painful thing in the world. Lublin ghetto was 'liquidated' in 1942 and tens of thousands of Jews were transported to Nazi concentration camps at Belzec or Majdanek. Less than 300 Lublin Jews are believed to have survived the horrors of Nazi occupation.

Spędziłam sporo czasu szukając tego czarno-białego zdjęcia. Zrobiono je w 1941: niemieckie wojska wydaliły Żydów z ich domów, zmuszając do mieszkania w jednej zonie: lubelskim getcie. Żydowska kobieta patrzy w obiektyw, jej obładowany tobołami mąż odwraca głowę.

Kobieta trzyma coś blisko piersi: jej dziecko. W jednej z historii mojej mamy młoda matka C. kradła bułki dla swoich dzieci. Po wszystkim przyznawała się do występku przed sąsiadami. „Kiedy widzę głodne oczy dzieci, zrobiłabym wszystko, by je nakarmić!” – mówiła C.

Być niezdolnym do pomocy swojemu dziecku to najstraszniejsza rzecz na świecie. Lubelskie getto zostało “zlikwidowane” w 1942 roku; tysiące Żydów przetransportowano do obozów koncentracyjnych w Bełżcu i Majdanku. Uważa się, że mniej niż 300 lubelskich Żydów przetrwało horror nazistowskiej okupacji.