In the mirror/W lustrze

“Kate—who was beaten by her father—shows how hard it is to escape the cycle of blind obedience” – Susan forward wrote. “I really think I want to get well. I don’t want to be depressed. I don’t want to screw up relationships. I don’t want to have the kind of life I’m living. I don’t want to be angry and afraid. But every time I get close to taking some positive steps for myself, I blow it.”

„It’s like I’m terrified to give up the pain, it feels so familiar. Like it’s the way I’m supposed to feel.” The problem is that a man searches for himself outside. Jacques Lacan wrote about child’s fale perception of self in the mirror. For the lack of something else, we recognize the image as our own, but the mirror isn’t really us. A child begins begins to look for himself, and then finds his parents. They seem to know everything, and have a power.

Compared to them, we feel helpless. Constantly seeking for ourselves, wants to trade places them. Our psyche creates a whole character of Inner Parent.The dynamics of our Self wants us to repeat our unresolved problems. In her childhood Kate subconsciously agreed with her father. Her Inner Child was unworthy and undeserving of good things. In adult life she assumed the role of „bad parent.” Through self-hatered her emotional abuse continues.

“Kate która była bita przez ojca, pokazuje, jak trudno jest uwolnić się z kieratu ślepego posłuszeństwa.” - pisze Susan Forward. “Naprawdę chcę dobrze. Nie chcę popadać w depresję. Nie chcę komplikować moich związków. Nie chcę wieść takiego życia, jak wiodę. Nie chcę być zła i ciągle wyrażać skruchę. Ale za każdym razem kiedy próbuję zrobić dla siebie coś dobrego, niszczę to.”

“To jest tak, jakbym bała się uwolnić od bólu, tak jakby oba te uczucia były tym samym, jakby to był jedyny sposób, w jaki mam się czuć.” Problem w tym, że człowiek szuka siebie na zewnątrz. Jacques Lacan pisał, że dziecko fałszywie postrzega siebie samego w lustrze. W braku czegoś innego, rozpoznaje obraz jako własny, ale lustro tak naprawdę nami nie jest. Dziecko zaczyna rozglądać się za sobą i znajduje rodziców. Wydaje się, że mają władzę oraz wiedzą wszystko.

W porównaniu z nimi, czuje się bezradne. Nieustannie szukając siebie, chce się z nimi zamienić. Nasza psychika tworzy postać Wewnętrznego Rodzica. Dynamika jaźni domaga się powtarzania nierozwiązanych problemów. W dzieciństwie Kate podświadomie zgadzała się z ojcem. Jej Wewnętrzne Dziecko było bezwartościowe, nie zasługiwało na nic dobrego. W dorosłym życiu przejęła rolę oprawcy. Emocjonalne znęcanie trwa nadal, przyczyną jest nienawiść do siebie.