Waldemar

 

“Every single second is an opportunity to change your life because in any moment you can change the way you feel” – Rhonda Byrne wrote. It’s a great truth, because your point of view changes depending which side of the wall you are on. Since I discovered “lingua verde” I see the world differently. Let’s take a Roman Catholic priest. Strange as it may seem, you cannot love him. If I was passionate about the man in black, I would have a large sin to confess. However, despite this he’s respected, in contrast to the prostitute who is very generous when it comes to giving love. As noted by Jodie Picoult, in our world, there is no one truth. There is only what happened, based on how you perceive it. A military chaplain can bless the soldier who will kill the enemies, and “a working girl” can look tenderly at her client. In general we believe in what we see, and wait for others to tell us what we need to do. Being a child means that all adults know better than you… Unfortunately when you’re big it’s just the same! 

The sad example of Lucy Maud Montgomery shows that we have no faith in our own truth. When I was young, I just adored the cycle of novels about Anna of Green Gables. The red haired protagonist marries the handsome doctor, and lives happily surrounded by their adorable children. Reading the novels I imagined that Lucy Maud Montgomery’s married life was sweet as candy. I was wrong: the famous writer was extremely unhappy, and cursed her fate. She wouldn’t listen to her heart, keeping up appearances was more important. Young Lucy rejected her feelings to a farmer: she made the rational choice of marrying college educated Presbyterian minister. The mistake opened her way into a hell. Ewan Mcdonalds was a manic depressive, and his wife was putting a good face on it. Montgomery who suffered mental illness as well was hiding it, convinced that depression doesn’t happened to heroes and icons. When she couldn’t take it any more, she committed suicide, and told the truth writing her farewell letter. Eighty years after her death, the stigma surrounding mental illness is still present, that’s why I’m telling about my stay in the Day-Care Psychiatric Unit. Today one woman confesses that she’s ashamed of her depression: I tired to comfort her revealing the story of Waldemar. 

I suffered nervous breakdown in the high school: I got obsessive-compulsive disorder, I was dismissive and indifferent. I kept my secret from myself and everyone else. Going to college helped me to get back on my feet. I tried to be more sociable, and did well. One day I got chatting with one guy, I tried to make good impression, and failed. Few day later my brother told me that Waldemar would make suggestions that I’m crazy. I was extremely quiet in those days, but strangely I got mad at Waldemar, and told him exactly what I think. I could do this, because he knew my secret, and didn’t have to pretend! We are afraid of loneliness, that’s why we tried to cover our weaknesses from the others. But writing about a happy conjugal life while you’re desperate with your husband is a lie.

„Każda chwila daje możliwość zmiany życia, bo można zmienić to, jak się czujesz” – pisała Rhonda Byrne. To wielka prawda, bo punkt widzenia zmienia się w zależności od strony muru, po której stoisz. Od czasu odkrycia “lingua verde” widzę świat inaczej. Weźmy księdza katolickiego: dziwne, lecz nie można go kochać. Gdybym czuła pasję do jednego z panów w czerni, musiałabym spowiadać się z grzechu. Pomimo tego, wzbudza szacunek, w przeciwieństwie do prostytutki, która chętnie daje miłość. Jak zauważyła Jodie Picoult, nasz świat nie uznaje jednej prawdy. Istnieją zdarzenia, oparte na tym, jak je postrzegasz. Kapelan wojskowy może błogosławić żołnierzy, który idą zabijać, prostytutka zaś patrzeć na klienta z czułością. Zasadniczo wierzymy w to, co widzimy, czekamy aż inni powiedzą nam, co mamy robić. Bycie dzieckiem oznacza, że dorośli wiedzą lepiej od ciebie… Pechowo, kiedy jesteś duży jest tak samo! 

Smutny przykład Lucy Maud Montgomery pokazuje, że nie mamy zaufania do własnej prawdy. Kiedy byłam mała, uwielbiałam cykl książek o Ani z Zielonego Wzgórza. Rudowłosa bohaterka poślubiła przystojnego lekarza, żyła szczęśliwie otoczono przez urocze dzieci. Czytając powieści wyobrażałam sobie życie Lucy Maud Montgomery słodkie jak cukierek. Byłam w błędzie: słynna pisarka była bardzo nieszczęśliwa, przeklinała swój los. Nie słuchała serca, odrzuciła uczucia do farmera, wybierając racjonalnie poślubienie wyedukowanego na studiach protestanckiego księdza. Ten błąd otworzył jej wrota do piekła. Ewan Mcdonalds cierpiał na depresję maniakalną, jego żona postanowiła całą rzecz ukrywać. Montgomery, która też cierpiała na chorobę psychiczną robiła dobrą minę do złej gry, przekonana że depresja nie zdarza się osobom na świeczniku. Kiedy nie mogła tego znieść, popełniła samobójstwo, wyznając prawdę w liście pożegnalnym. Osiemdziesiąt lat po jej śmierci stygmat związany z chorobą umysłową jest nadal obecny, dlatego opowiadam o pobycie na Dziennym Oddziale Psychiatrycznym. Dziś jedna z pań wyznała, że wstydzi się depresji, chciałam ją pocieszyć historią Waldemara. 

Cierpiałam na załamanie nerwowe w szkole średniej, miałam nerwicę natręctw, byłam wycofana i obojętna. Trzymałam całą rzecz w sekrecie przed sobą i innymi. Pójście na studia pomogło mi stanąć na nogi, starałam się być towarzyska, szło mi całkiem dobrze. Pewnego razu wdałam się w rozmowę z pewnym chłopakiem, chciałam wywrzeć dobre wrażenie, bezskutecznie jednak. Parę dni później brat doniósł mi, że Waldemar czynił sugestie, że jestem stuknięta. Byłam nadzwyczaj spokojna w tamtych czasach. Dziwne, lecz rozgniewałam się na Waldka i powiedziałam mu co myślę. Mogłam to zrobić bo znał mój sekret. Boimy się samotności, dlatego ukrywamy nasze słabości przed bliźnim. Ale pisanie o szczęśliwym życiu małżeńskim kiedy tkwisz w desperacji z mężem to kłamstwo.